Kara umowna za przedwczesne rozwiązanie umowy z operatorem sieci telefonii komórkowej, naruszenie obowiązku utrzymywania aktywnej karty SIM

       Niedawno uprawomocniła się sprawa, którą mój klient toczył z operatorem jednej z sieci telefonii komórkowej. Z uwagi na sytuację materialną nie był w stanie dalej uiszczać abonamentu i doszło do rozwiązania umowy przed ustalonym terminem jej trwania. Konsument zobowiązał się przez okres 2 lat utrzymywać w aktywności kartę SIM. W sytuacji, gdyby nie wykonał tego zobowiązania, miał zapłacić wysoką karę umowną.
Operator sieci komórkowej złożył pozew, w którym domagał się zapłaty kary umownej w wysokości kilku tysięcy złotych. W sprawie podniosłam zarzut, że w istocie karę umowną zastrzeżono na wypadek niewykonania świadczenia pieniężnego. Zgodnie bowiem z przepisem art. 483 par. 1 k.c kara umowna może dotyczyć jedynie świadczenia o charakterze niepieniężnym. Powodowi przecież nie chodziło o to, aby abonent utrzymywał aktywną kartę SIM tylko o to, aby płacił abonament w terminie. Zapis w umowie zobowiązujący do utrzymywania aktywnej karty SIM miał na celu obejście przepisów o karze umownej a tym samym zgodnie z art. 58 par. 1 k.c. powinien zostać uznany za nieważny. Powód w pozwie nawet sam przyznał, że kara umowna miała stanowić zabezpieczenie przed klientami, którzy nie płacą za usługi. Powód wskazał, że dezaktywacja karty SIM następuje w przypadku, rozwiązania umowy z klientami na skutek braku zapłaty. Powołałam się na stanowisko Sądu Rejonowego w Łodzi wyrażone w wyroku z dnia 14.10.2014r. na tle zbliżonego stanu faktycznego jak w niniejszej sprawie. W przedmiotowym orzeczeniu podkreślono, że „Podstawowym obowiązkiem pozwanego (i tym właśnie, z którego naruszenia powód wywodzi obowiązek zapłaty kary umownej) był obowiązek zapłaty za usługi telekomunikacyjne, do tego bowiem sprowadza się utrzymywanie aktywnej karty SIM. Nie ulega wątpliwości, że obowiązek ten ma charakter pieniężny. Wobec tego, zastrzeżenie kary umownej za jego naruszenie pozostaje w sprzeczności z art. 483 § 1 k.c.” Argumentację Sądu Rejonowego w Łodzi podtrzymał Sąd Okręgowy w Łodzi, który oddalił apelację operatora sieci komórkowej ( wyrok z 19.01.2015r. w sprawie III Ca 1878/14 publik. http://orzeczenia.ms.gov.pl).
Poza tym w umowie przewidziano jedynie dla abonenta karę umowną. Tymczasem zgodnie z art. 385 (3) pkt 16 k.c. uważa się, że niedozwolonymi postanowieniami umownymi są te, które w szczególności: nakładają wyłącznie na konsumenta obowiązek zapłaty określonej sumy pieniężnej na wypadek rezygnacji z zawarcia lub wykonania umowy. W niniejszej sprawie tylko pozwany abonent był obciążany karą umowną w przypadku rezygnacji z wykonania umowy.
Powód podniósł, że dopuszczalność kary umownej wynika z  art. 57 ust. 6 prawa telekomunikacyjnego. Tymczasem dyspozycja tego przepisu jedynie ogranicza wysokość roszczeń, których może dochodzić operator telekomunikacyjny. Przepis ten nie zawiera upoważnienia dla operatorów telekomunikacyjnych do zastrzegania kar umownych w sytuacjach nie przewidzianych art. 483 § 1 k.c. Podniosłam, że powód mógł obciążyć pozwanego obowiązkiem zwrotu otrzymanej ulgi z tytułu jednostronnego rozwiązania umowy na podstawie art. 57 prawa telekomunikacyjnego, ale nie mógł tej opłaty nazwać karą umowną. Powód jest przedsiębiorcą i miał pełną świadomość skutków użycia w umowie nazwy „kara umowna”. Kara umowna wywołuje skutki określone w art. 483 i 484 k.c. ( to te przepisy regulują miarkowanie kary umownej). Zupełnie czymś innym jest obciążenie abonenta obowiązkiem zwrotu otrzymanej ulgi. Zasady ustalania górnej granicy tej opłaty ustala art. 57 prawa telekomunikacyjnego, a nie kodeks cywilny, jak to ma miejsce w przypadku kary umownej. Przy czym to powód powinien wykazać jaką faktycznie ulgę otrzymał pozwany. W przeciwnym razie w umowie dostawca usługi telekomunikacyjnej mógłby wpisać sobie dowolną kwotę podając ją jako kwotę ulgi, a to prowadziliby do obejścia art. 57 ust. 6 prawa telekomunikacyjnego. W sprawie powód nie wykazał nawet ile rzeczywiście wynosiła wysokość otrzymanej przez mojego klienta ulgi, a OWU na które się powołał nie określały ile wynosi wartość usługi bez rabatu.
Sąd Rejonowy Poznań -Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu podzielił prezentowane przeze mnie stanowisko i oddalił roszczenie skierowane przeciwko mojemu klientowi. Sąd uznał, że zapis o karze umownej naruszał art. 483 § 1 k.c. Poza tym stanowił niedozwoloną klauzulę umowną, gdyż nie był uzgodniony indywidualnie z konsumentem i tylko abonent był obciążony karą umowną na wypadek rezygnacji z wykonania umowy.
Należy zatem dokładnie przeczytać umowę z operatorem sieci telefonii komórkowej oraz dołączone do niej Ogólne Warunki Umów i dokonać analizy zapisów dotyczących obowiązku zapłaty kary umownej. Z pewnością warto rozważyć kontakt z profesjonalnym prawnikiem np. radcą prawnym, gdyż jego fachowa pomoc może ochronić przed zapłatą bardzo wysokich kar umownych.

www.radca-poznan.eu

Eksmisja małżonka w sprawie o rozwód

W sprawie o rozwód, jeżeli małżonkowie zajmują wspólne mieszkanie, sąd orzeka w wyroku o sposobie korzystania z mieszkania przez czas wspólnego w nim zamieszkiwania małżonków. Orzekając o wspólnym mieszkaniu sąd uwzględnia przede wszystkim potrzeby dzieci i małżonka, któremu powierzono wykonywanie władzy rodzicielskiej.  Wyjątkowo sąd może także orzec eksmisję drugiego małżonka, jeżeli ten swoim rażąco nagannym postępowaniem uniemożliwia wspólne zamieszkiwanie ( np. urządza gorszące awantury, upija się, znęca się psychicznie lub fizycznie nad małżonkiem).
Nie ma możliwości uwzględnienia żądania eksmisji, jeżeli wyłącznym właścicielem mieszkania jest ten małżonek, który zachowuje się niewłaściwie. W takiej sytuacji pozostaje uregulowanie korzystania z lokalu w inny sposób. Sąd może ustalić np. który z małżonków będzie wyłącznie korzystał z określonych pokoi, a jakie pomieszczenia pozostaną do wspólnego korzystania.

www.radca-poznan.eu

Egzekucja długów małżonka

Małżonkowie odpowiadają wspólnie za zobowiązania zaciągnięte przez jednego z nich bez zgody drugiego w sprawach wynikających z zaspokajania zwykłych potrzeb rodziny np. związanych z wydatkami na żywność, zakupem podstawowego sprzętu domowego, odzieży, opłat eksploatacyjnych za mieszkanie. Zatem, jeżeli małżonek zawarł bez zgody współmałżonka umowę kredytu na zakup lodówki, to współmałżonek też będzie odpowiedzialny za spłatę zobowiązania. Nawet jednak w takich sytuacjach sąd może na żądanie jednego z małżonków postanowić, że za powyższe zobowiązania odpowiedzialny jest tylko ten małżonek, który je zaciągnął ( art. 30 § 1 i 2 KRIO).
W przypadku innego rodzaju zobowiązań tj. takich, które nie dotyczą zwykłych potrzeb rodziny a powstały bez zgody małżonka, współmałżonek nie będący dłużnikiem tylko w ograniczonym stopniu odpowiada za dług. Egzekucja co do zasady odbywa się z majątku osobistego dłużnika oraz jego wynagrodzenia za pracę lub z dochodów uzyskanych przez dłużnika z innej działalności zarobkowej, jak również z korzyści uzyskanych z jego praw autorskich i praw pokrewnych, prawa własności przemysłowej oraz innych praw twórcy, a jeżeli wierzytelność powstała w związku z prowadzeniem przedsiębiorstwa, także z przedmiotów majątkowych wchodzących w skład przedsiębiorstwa ( art. 41 § 2 i 3 KRIO).
Przykład: Małżonkowie pozostają w ustawowym ustroju majątkowym. Mąż bez zgody żony zawarł umowę kredytu celem zakupu luksusowego samochodu. Żona będzie musiała znosić egzekucję z wynagrodzenia męża, które w świetle przepisów standowi majątek wspólny. Komornik sądowy nie będzie mógł jednak skierować egzekucji np. do wynagrodzenia żony dłużnika albo do samochodu lub nieruchomości stanowiących majątek wspólny małżonków. Ale od tej zasady jest pewien wyjątek. Jeżeli wierzytelność powstała w związku z prowadzeniem przez dłużnika przedsiębiorstwa, egzekucja może być prowadzona także z przedmiotów majątkowych wchodzących w skład przedsiębiorstwa a stanowiących majątek wspólny.

http://www.radca-poznan.eu

Przedawnienie roszczenia o zwrot pożyczki udzielonej przez bank

Po trzech latach przedawniają się roszczenia banku o zwrot pożyczki. Termin trzech lat liczy się od dnia wymagalności roszczenia tj. od dnia kiedy bank mógł od nas żądać zwrotu pieniędzy.  Początek biegu przedawnienia roszczenia o zwrot pożyczki wiąże się z datą skutecznego złożenia oświadczenia o wypowiedzeniu umowy pożyczki i upływem wskazanego w nim 30-dniowego okresu wypowiedzenia.
Jeżeli bank wytoczy powództwo o zwrot pożyczki po upływie trzech lat od dnia wymagalności roszczenia, pozwany  może się bronić zarzutem przedawnienia. Skuteczne podniesienie tego zarzutu w odpowiedzi na pozew lub w sprzeciwie od nakazu zapłaty, będzie skutkowało oddaleniem powództwa.
Bank może jednak doprowadzić do przerwania biegu przedawnienia np. jeżeli przed upływem trzech lat od  wypowiedzenia umowy kredytu  wystąpi do sądu o nadanie klauzuli wykonalności na bankowy tytuł egzekucyjny.
Także dłużnik może spowodować przerwanie biegu przedawnienia np. jeżeli na skutek ugody zawartej z bankiem uzna powództwo.
Przerwanie biegu przedawnienia powoduje, że termin ten biegnie od początku.

www.radca-poznan.eu

Roszczenia związane z uchwaleniem lub zmianą miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego

Roszczenia właściciela albo użytkownika wieczystego w związku z uchwaleniem lub zmianą miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określa art. 36 i 37 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.
I. Jeżeli, w związku z uchwaleniem planu miejscowego albo jego zmianą, korzystanie z nieruchomości lub jej części w dotychczasowy sposób lub zgodny z dotychczasowym przeznaczeniem stało się niemożliwe bądź istotnie ograniczone, właściciel albo użytkownik wieczysty nieruchomości może żądać od gminy:
1)odszkodowania za poniesioną rzeczywistą szkodę albo
2) wykupienia nieruchomości lub jej części.
Gmina może zaoferować właścicielowi nieruchomość zamienną.
Ograniczenia w korzystaniu z nieruchomości mogą polegać np. na zakazie zabudowy określonego rodzaju.
II. Jeżeli, w związku z uchwaleniem planu miejscowego albo jego zmianą, wartość nieruchomości uległa obniżeniu, a właściciel zbywa tę nieruchomość może żądać od gminy odszkodowania równego obniżeniu wartości nieruchomości.
Zatem są dwa rodzaje odszkodowania, pierwsze związane ze szkodą doznaną na skutek ograniczeń w korzystaniu z nieruchomości, a drugi rodzaj wiąże się ze szkodą powstałą na skutek zbycia nieruchomości i otrzymania niższej ceny niż ta, którą właściciel by otrzymał, gdyby planu nie zmieniono.
III. Wyżej wskazane roszczenia gmina powinna wykonać w terminie 6 miesięcy od dnia złożenia wniosku przez właściciela, chyba że strony postanowią inaczej.
W przypadku, gdy właściciel zbywa nieruchomość i ponosi szkodę na skutek obniżenia wartości nieruchomości, to powinien zgłosić roszczenia o odszkodowanie najpóźniej w terminie 5 lat od uchwalenia planu.
Jeżeli Gmina odmawia uznania roszczenia, wówczas spór o np. odszkodowanie rozpoznaje sąd powszechny tj. sąd cywilny a nie administracyjny.
IV. Zasady ustalania wysokości odszkodowania
Wysokość odszkodowania z tytułu obniżenia wartości nieruchomości ustala się na dzień jej sprzedaży. Obniżenie wartości nieruchomości stanowią różnicę między wartością nieruchomości określoną przy uwzględnieniu przeznaczenia terenu obowiązującego po uchwaleniu lub zmianie planu miejscowego a jej wartością, określoną przy uwzględnieniu przeznaczenia terenu, obowiązującego przed zmianą tego planu, lub faktycznego sposobu wykorzystywania nieruchomości przed jego uchwaleniem.
V. Zwrot wypłaconego odszkodowania
W razie stwierdzenia nieważności uchwały rady gminy w sprawie planu miejscowego, w części lub w całości wypocone odszkodowanie podlega zwrotowi.
www.radca-poznan.eu

Najem mieszkania od gminy przez byłych małżonków a możliwość wykupu lokalu z bonifikatą tylko przez jednego małżonka

Kilka dni temu zgłosiła się do Pani z prośbą o rozwiązanie następującego problemu. W czasie trwania małżeństwa zawarła umowę najmu mieszkania komunalnego, od 2011r. jest po rozwodzie, mąż nie mieszka z nią w wynajmowanym lokalu, sam wymeldował się z mieszkania. Klientka chciałby sama wykupić mieszkanie na własność od gminy z bonifikatą. Mąż nie interesuje się mieszkaniem, nie uiszcza czynszu, w żaden sposób nie partycypuje w jego kosztach utrzymania, jednak nie chce sam wypowiedzieć umowy najmu  wynajmującemu. Klientka chciałaby  rozwiązać umowę najmu z byłym mężem.
Niestety, najemca lokalu – współlokator  nie ma uprawnienia do  rozwiązania  umowy najmu z drugim najemcą.    Może żądać  jedynie  zgodnie z art. 13 ust. 2 ustawy z dnia 21.06.2001r. o ochronie praw lokatorów eksmisji małżonka, rozwiedzionego małżonka lub innego współlokatora tego samego lokalu, jeżeli ten swoim rażąco nagannym postępowaniem uniemożliwia wspólne zamieszkiwanie. W niniejszej sprawie taki tryb nie mógł być zastosowany, ponieważ współmałżonek nie mieszka w wynajmowanym lokalu.
Są dwa rozwiązania, aby rozwiedziony małżonek stał się w takiej sytuacji jedynym najemcą mieszkania.
1) Wytoczenie powództwa o ustalenie, że stosunek najmu wobec drugiego małżonka wygasł.
Z wyroku z dnia 06.10.1998r. Sądu Najwyższego  wydanego w sprawie o sygn. akt. II CKU 46/98 (LexPolonica nr 335304) wynika, że można wypowiedzieć najem także w sposób dorozumiany np. przez dobrowolne opuszczenie lokalu ( art. 65 par. 1 k.c.). Następstwem definitywnego opuszczenia mieszkania przez rozwiedzionego małżonka jest utrata przymiotu współnajemcy. Istnieją podstawy do przyjęcia, że były małżonek, który definitywnie opuścił lokal i się nim nie interesuje, wypowiedział najem per facta concludentia.
Podstawą wytoczenia powództwa o ustalenie nieistnienia stosunku najmu będzie art. 189 Kodeksu postępowania cywilnego, zgodnie z którym powód może żądać ustalenia przez sąd istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, gdy ma w tym interes prawny.
Pozew powinien zostać złożony w sądzie rejonowym miejsca położenia lokalu.
W uzasadnieniu pozwu należy podać okoliczności, które będą wskazywały na to, że umowa została przez rozwiedzionego małżonka rozwiązana w sposób dorozumiany np. trwale i dobrowolnie opuszczenie lokalu, dobrowolne wymeldowanie się z mieszkania, brak zainteresowania lokalem, brak uiszczania kosztów utrzymania mieszkania.
W sprawie sądowej należy pozwać nie tylko najemcę co do którego żąda się ustalenia, że umowa najmu wygasła, ale także gminę. Z orzecznictwa sądowego (np. Wyrok Sądu Najwyższego – Izba Cywilna z dnia 6 marca 2002 r., sygn.. akt. V CKN 841/2000, LexPolonica nr 385511), wynika, że w sprawie przeciwko współnajemcy o ustalenie, że względem niego wygasł stosunek najmu, pozwanym powinien być także wynajmujący, czyli w tym przypadku gmina.
Pozew należy opłacić. Opłata od pozwu, stosownie do art. 13 ust. 1 z dnia 28 lipca 2005 r. ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2010 r. Nr 90, poz. 594 ze zm. ) wynosi 5% wartości przedmiotu sporu, ale nie mniej niż 30zł.
Wartość przedmiotu sporu to zgodnie z art. 23 kpc suma czynszu za okres trzech miesięcy, gdyż umowa najmu została zawarta na czas nieokreślony.
W sytuacji gdy sąd ustali, że stosunek najmu wygasł wobec byłego małżonka, jedyny najemca może samodzielnie wykupić mieszkanie z bonifikatą.
II. Podział majątku wspólnego
Jest możliwość przyznania w ramach podziału majątku wspólnego prawa najmu tylko jednemu z byłych małżonków.
Prawo najmu wchodzi w skład majątku wspólnego, jeżeli umowa została zwarta w trakcie trwania małżeństwa. Wprawdzie sądowy podział majątku wspólnego małżeńskiego powinien obejmować cały wspólny majątek, ale podział majątku wspólnego może być ograniczony do części tego majątku, np. tylko do podziału wspólnego prawa najmu.
Małżonek, który otrzyma prawo najmu, będzie musiał spłacić drugiego małżonka małżonkę kwotą odpowiadającą 1/2 wartości prawa najmu, jednakże jest możliwość rozłożenia spłaty na raty bądź odroczenie terminu jej płatności np. kilka miesięcy po uprawomocnieniu się postanowienia.
W uchwale z dnia 9 maja 2008r. Sąd Najwyższy – Izba Cywilna sygn. akt. III CZP 33/2008 (OSNC 2009/6 poz. 86) wskazał, iż prawo najmu lokalu komunalnego, za który opłacany jest czynsz w wysokości ustalonej w uchwale rady gminy, wydanej na podstawie art. 8 pkt 1 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Tekst jednolity: Dz. U. 2005 r. Nr 31 poz. 266 ze zm.), stanowi składnik majątku wspólnego małżonków i podlega rozliczeniu przy podziale tego majątku. Jego wartość odpowiada różnicy pomiędzy czynszem opłacanym, a czynszem wolnym, z uwzględnieniem, w konkretnych okolicznościach, okresu prawdopodobnego trwania stosunku najmu. Przy ustalaniu tej wartości nie uwzględnia się możliwości preferencyjnego zakupu lokalu przez najemcę.
Konieczne jest ustalenie ile wynosi czynsz za lokal o podobnej powierzchni i standardzie na wolnym rynku w tej samej miejscowości, potem należy porównać otrzymaną kwotę z czynszem uiszczanym na rzecz gminy i następnie różnicę pomnożyć przez czas prawdopodobnego trwania umowy najmu.
Właściwość Sądu – w sprawie o podział majątku wspólnego po ustaniu wspólności majątkowej między małżonkami właściwy jest sąd miejsca położenia majątku ( art. 566 kpc).
Opłata sądowa – stosownie do art. 38 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych opłata od wniosku o podział majątku wspólnego po ustaniu małżeńskiej wspólności majątkowej jest stała i wynosi 1000 złotych. Jeżeli wniosek zawiera zgodny projekt podziału tego majątku, pobiera się opłatę stałą w kwocie 300 złotych (art. 38 ust. 2).
Podział majątku wspólnego może nastąpić także u notariusza, ale wymaga wówczas zgodnego porozumienia byłych małżonków.

www.radca-poznan.eu

O tym jak konsument może reklamować wadlwią usługę u mechanika

Umowa o naprawę pojazdu, jest umową o dzieło. Wiąże się to z odpowiedzialnością przedsiębiorcy (mechanika) wobec konsumenta na podstawie regulacji dotyczącej umowy o dzieło z k.c. (kodeks cywilny).
Zgodnie z art. 627 (1 ) k.c. do umowy zawartej, w zakresie działalności przedsiębiorstwa przyjmującego zamówienie, z osobą fizyczną, która zamawia dzieło, będące rzeczą ruchomą, w celu niezwiązanym z jej działalnością gospodarczą ani zawodową, stosuje się odpowiednio przepisy o sprzedaży konsumenckiej.
Ustawodawca postanowił w art. 627(1) KC o stosowaniu do umowy o dzieło przepisów o sprzedaży konsumenckiej odpowiednio, ze względu na swoisty charakter niektórych unormowań umowy o dzieło. Wymaga to odpowiedniego modyfikowania norm.
Z ustawy z dnia 27 lipca 2002 r. o szczególnych warunkach sprzedaży konsumenckiej oraz o zmianie Kodeksu cywilnego wynika, że w takim przypadku mechanik będzie odpowiadał za tzw. niezgodność usługi z umową.
WAŻNE
Ustawa wprowadza domniemanie, że jeżeli w ciągu 6 miesięcy od dnia zakupu/ wykonania usługi pojawiła się wada odpowiada za nią usługodawca. Zatem to mechanik musiałby w sporze sądowym udowodnić, że wykonał usługę prawidłowo.
Konsumentowi przysługuję następujące roszczenia:
– żądanie nieodpłatnego doprowadzenia usługi do stanu zgodnego z umową przez np. usunięcie wady i jej skutków wynikających ze źle wykonanej naprawy
– jeżeli mechanik nie usunie w terminie usterki konsument może odstąpić od umowy o ile wada jest istotna, jeżeli jest nieistotna może żądać obniżenia ceny
REKLAMACJA
W pisemnej reklamacji wysłanej najlepiej listem poleconym należy wskazać na czym polega wada/ usterka usługi, najlepiej podać kiedy wada się ujawniła. UWAGA konsument powinien zawiadomić o wadzie w ciągu 2 miesięcy od jej ujawnienia inaczej straci uprawnienia z rękojmi.
Na reklamację mechanik musi odpowiedzieć w ciągu 14 dni, jak tego nie zrobi uważa się reklamację za uwzględnioną.
Przedawnienie
Roszczenie z tytułu rękojmi przedawni się po upływie roku od stwierdzenia wady, jednakże zawiadomienie wykonawcy usługi o wadzie powoduje przerwanie biegu przedawnienia, termin ten biegnie wówczas od początku.

www.radca-poznan.eu

Nieudany urlop? Zobacz kiedy możesz żądać odszkodowania od biura podróży.

Sezon urlopowy w pełni i część osób korzysta z pomocy biura podróży w organizowaniu wypoczynku. Niestety  zdarza się, że wykupiona przez nas wycieczka różni się od oferowanej przez biuro podróży np. pokoje miały być duże, komfortowe, duży wybór smacznego jedzenia, pięciogwiazdkowy hotel przy plaży, basen, zjeżdżalnie. A rzeczywistość okazuje się zupełnie inna. Pokoje są brudne, zamiast widoku na morze, widok na wysypisko śmieci, basenu nie ma, wybór jedzenia monotonny, do plaży jest kilka kilometrów, a hotel ma niższą kategorię niż wskazaną w umowie.

Organizator odpowiada za niewykonanie lub nienależyte wykonanie umowy o świadczenie usług turystycznych. Jest zatem odpowiedzialny za to, że wycieczka nie jest zgodna z umową. Dlatego już na etapie podpisywania umowy należy sprawdzić, czy to co nam ustnie oferuje organizator wycieczki jest zapisane w umowie.
O tym, co powinno się znaleźć w umowie z biurem podróży, mówi ustawa o usługach turystycznych (tekst jedn. DzU z 2004 r. nr 223, poz. 2268 ze zm.). W umowie należy wskazać: m.in.
– miejsce pobytu lub trasę wycieczki
– czas trwania pobytu
– program całej imprezy (w tym rodzaj, jakość i termin oferowanych usług, np. rodzaj, położenie i kategorię hotelu oraz liczbę posiłków)
– cenę całej imprezy (z wyszczególnieniem wszelkich koniecznych należności, podatków i opłat, jeżeli nie zostały zawarte w cenie)
Ponadto w umowie powinien być określony sposób składania reklamacji.
Jeżeli warunki wskazane w umowie odbiegają od tych w rzeczywistości mamy prawo domagać się zgodnego z umową świadczenia, a jeżeli to niemożliwe, to możemy żądać świadczeń zastępczych (np. dodatkowego wyżywienia lub bezpłatnych wycieczek fakultatywnych), odszkodowania oraz zadośćuczynienia.
Tylko wyjątkowo biuro podróży może zwolnić się od odpowiedzialności. Jeżeli niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest spowodowane wyłącznie:
1) działaniem lub zaniechaniem klienta;
2) działaniem lub zaniechaniem osób trzecich, nieuczestniczących w wykonywaniu usług przewidzianych w umowie, jeżeli tych działań lub zaniechań nie można było przewidzieć ani uniknąć, albo
3) siłą wyższą.

Jak obliczyć wysokość odszkodowania za szkodę majątkową?
W zakres szkody majątkowej mogą wchodzić np. koszty składania reklamacji ( koszt połączeń telefonicznych do biura podróży), zwrot ceny za wycieczkę w całości lub części.
Często ścisłe udowodnienie wysokości żądania jest trudne, albowiem nie można wykazać, o ile mniej powinna  była kosztować przedmiotowa impreza turystyczna, biorąc pod uwagę jakość świadczonych w ramach niej usług. W takim przypadku przepis art. 322 k.p.c. daje Sądowi możliwość zasądzenia odpowiedniej sumy według jego oceny, opartej na rozważeniu wszystkich okoliczności sprawy, jako to w przepisie tym chodzi nie tylko o niemożność rozumianą w sensie obiektywnym, lecz także o niemożliwość ścisłego ustalenia szkody na podstawie materiału dowodowego przedstawionego przez powoda do oceny przez sąd.
Im bardziej warunki wycieczki odbiegają od tych określonych w umowie i im dłużej trwa taka niedogodność tym większy powinien być zwrot ceny za wycieczkę.

Zadośćuczynienie za zmarnowany urlop – szkoda niemajątkowa.
W dniu 19 listopada 2010 roku Sąd Najwyższy w sprawie o sygn. akt. III CZP 79/10 podjął uchwałę, w której dopuścił możliwość zasądzenia zadośćuczynienia z tytułu zmarnowanego urlopu. W ocenie Sądu Najwyższego, pomimo braku jednoznacznej regulacji w polskim systemie prawnym, prawo do godziwego wypoczynku ma szczególny walor, a z tytułu jego naruszenia przysługuje prawo do zadośćuczynienia. Sąd Najwyższy wskazał, że „przepis art. 11a ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o usługach turystycznych (t.j. Dz. U. 2004 r. NR 223, poz. 2268 ze zm.) może być podstawą odpowiedzialności organizatora turystyki za szkodę niemajątkową klienta w postaci tzw. zmarnowanego urlopu”. Oznacza to, że na podstawie powołanego przepisu można od organizatora turystyki dochodzić naprawienia pełnej szkody, zarówno majątkowej, jak i niemajątkowej wyrażającej się właśnie w postaci utraconej przyjemności z wypoczynku.
Szkoda niemajątkowa w przypadku „zmarnowanego urlopu”, polega w dużej mierze na zawiedzionych nadziejach co do spodziewanych, przyjemnych przeżyć, na utracie możliwości zrelaksowania się w czasie urlopu, będącego stosunkowo krótką przerwą w aktywności zawodowej, na konieczności zajmowania się w to miejsce sprawami niezwiązanymi z wypoczynkiem, a wynikającymi z konieczności reklamowania warunków pobytu. Szkodę należy ocenić indywidualnie w każdym konkretnym przypadku. Warto będzie zwrócić uwagę na takie okoliczności jak np. cel wyjazdu, częstotliwość organizowanych wyjazdów, charakter i rodzaj powstałych niedogodności, czas ich trwania, doznany stres.

Ograniczenie odpowiedzialności organizatora wycieczki.
Czytając umowę z biurem podróży należy też zwrócić uwagę czy nie ograniczono w niej odpowiedzialności organizatora wycieczki. Wprawdzie, co do zasady odpowiedzialności za szkodę majątkową jak i niemajątkową, nie można wyłączyć lub ograniczyć, to jednak w tym zakresie przewidziany jest wyjątek mający zastosowanie w sytuacji, gdy takie ograniczenie odpowiedzialności przewiduje umowa międzynarodowa, której Polska jest stroną (np. Konwencja o odpowiedzialności osób utrzymujących hotele za rzeczy wniesione przez gości hotelowych z dnia 17 grudnia 1962 r., Dz. U. 1999 r. Nr 22 poz. 197). Ograniczenie odpowiedzialności może także nastąpić, zgodnie z art. 11b ust. 3 ustawy o usługach turystycznych, w drodze wprowadzenia klauzuli o maksymalnej wysokości odszkodowania do umowy zawieranej pomiędzy klientem a biurem podróży. W przypadku wprowadzenia do umowy takiego zapisu organizator turystyki będzie odpowiadał tylko do dwukrotności ceny imprezy turystycznej względem każdego z klientów, przy czym nie dotyczy to ewentualnych powstałych szkód na osobie (np. uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia). W przypadku, gdy organizator turystyki nie zamieści w umowie takiej klauzuli, to przedstawiona maksymalna wysokość odszkodowania nie obowiązuje.

DOWODY
Należy zadbać o dowody wskazujące na niewykonanie lub nienależyte wykonanie usługi przez organizatora wycieczki. Warto zrobić zdjęcia, nakręcić film, zebrać dane osób, które mogłyby być świadkami w naszej sprawie, spisać ich oświadczenia.

REKLAMACJA
Zgodnie z ustawą o usługach turystycznych, jeżeli w trakcie imprezy turystycznej klient stwierdza wadliwe wykonywanie umowy, powinien niezwłocznie zawiadomić o tym wykonawcę usługi oraz organizatora turystyki, w sposób odpowiedni dla rodzaju usługi. Niezależnie od zawiadomienia, klient może złożyć organizatorowi turystyki reklamację zawierającą wskazanie uchybienia w sposobie wykonania umowy oraz określenie swojego żądania, w terminie nie dłuższym niż 30 dni od dnia zakończenia imprezy.

W reklamacji należy podać stwierdzone nieprawidłowości przy zawarciu umowy, najlepiej dołączyć dowody np. zdjęcia, nagrania, oświadczenia świadków. Należy wskazać swoje żądanie, wysokość odszkodowania czy zadośćuczynienia.

Jeśli biuro podróży (organizator naszego wyjazdu) nie uwzględni reklamacji musi uzasadnić na piśmie powody, takiej decyzji. W przypadku, gdy organizator nie ustosunkuje się do reklamacji na piśmie w terminie 30 dni od zakończenia imprezy turystycznej, a w przypadku zgłoszenia tej reklamacji po zakończeniu imprezy turystycznej – w ciągu 30 dni od jej złożenia, to uważa się, że uznał reklamację za uzasadnioną.

www.radca-poznan.eu

Odszkodowanie za skutki upadku na śliskim chodniku

Zima w pełni, pojawia się więc problem związany z nieodśnieżonymi chodnikami. Osoba, która poślizgnie się na nieoczyszczonym ze śniegu chodniku  i dozna z tego powodu szkody na prawo do odszkodowania.

Kwestie utrzymania w czystości nieruchomości oraz przylegających do nich chodników reguluje ustawa z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach oraz ustawa z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych.

Zgodnie z art. 4 pkt 6 ustawy o drogach publicznych, chodnikiem jest część drogi przeznaczona do ruchu pieszego, zaś zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 4 ustawy o utrzymaniu czystości, za chodnik uznaje się wydzieloną część drogi publicznej służącą dla ruchu pieszego położoną bezpośrednio przy granicy nieruchomości.

Kto jest zobowiązany do utrzymania w czystości nawierzchni chodników?

Obowiązek uprzątnięcia błota, śniegu, lodu i innych zanieczyszczeń z chodników położonych wzdłuż nieruchomości, należy do obowiązków właścicieli, użytkowników wieczystych tych nieruchomości, jednostek organizacyjnych i osób posiadających nieruchomość w zarządzie lub użytkowaniu, a także innych podmiotów władających nieruchomością. Przy czym nie zawsze obowiązek sprzątania chodnika będzie obciążał w/w podmioty np. właściciel nieruchomości nie jest obowiązany do uprzątnięcia chodnika, na którym jest dopuszczony płatny postój lub parkowanie pojazdów samochodowych.

Zdarza się, że czynności porządkowe są zlecane przedsiębiorstwu, które zawodowo trudni się wykonywaniem takich czynności. Wówczas zastosowanie ma art. 429 k.c. zgodnie z którym „Kto powierza wykonanie czynności drugiemu, ten jest odpowiedzialny za szkodę wyrządzoną przez sprawcę przy wykonywaniu powierzonej mu czynności, chyba że nie ponosi winy w wyborze albo że wykonanie czynności powierzył osobie, przedsiębiorstwu lub zakładowi, które w zakresie swej działalności zawodowej trudnią się wykonywaniem takich czynności.”  W takiej sytuacji za szkodę odpowiada  firma sprzątająca.

Dowody

Poszkodowany musi wykazać szkodę, zdarzenie, z którego ona wynika, oraz istnienie adekwatnego związku między zdarzeniem a szkodą, a także winę. Osoby zobowiązane do wypłaty odszkodowania często kwestionują, że chodnik był nieodśnieżony, dlatego warto zgromadzić materiał dowodowy. Można wykonać zdjęcia choćby aparatem fotograficznym, poprosić świadków zdarzenia o dane osobowe i adresy, aby można było ich zeznania wykorzystać w sprawie sądowej. Dowodami w sprawie mogą być także dokumenty prywatne, pisemne oświadczenia świadków wypadku o okolicznościach zdarzenia. Warto wezwać straż miejską albo policję (sporządzą notatkę, nieodśnieżenie chodnika jest wykroczeniem). Należy  zachować  dokumentację medyczną, rachunki i faktury  związane z leczeniem.

Roszczenia

W przypadku uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju  zdrowia można żądać  odszkodowania, które obejmuje m.in.  koszty leczenia (leki, wizyty lekarskie,  zdjęcia RTG, zakup sprzętu ortopedycznego, rehabilitacja), koszty  opieki sprawowanej przez osobę trzecią.   W ramach odszkodowania można się domagać  zwrotu utraconych zarobków, jeżeli w związku z leczeniem  zmniejszyły się możliwości zarobkowe poszkodowanego (np. zatrudniony na etacie przebywa na zwolnieniu chorobowym  i otrzymuje tylko  zasiłek w wysokości  80% wynagrodzenia).   Nadto należy się  zadośćuczynienia za doznane cierpienia psychiczne, wysokość świadczenia zależy od rozmiaru doznanych cierpień np.  bólu, czasu trwania rehabilitacji i leczenia, trwałych uszkodzeń ciała.  Gdyby na skutek wypadku zwiększyły się potrzeby poszkodowanego lub zmniejszyły się jego możliwości zarobkowe można żądać odpowiedniej renty.

Przed skierowaniem sprawy na drogę sądową warto wezwać osobę odpowiedzialną do dobrowolnego spełnienia świadczenia.
Spółdzielnie mieszkaniowe i wspólnoty mieszkaniowe często mają wykupione ubezpieczenie, co umożliwia osobom pokrzywdzonym dochodzenie odszkodowania bezpośrednio od ubezpieczyciela.

www.radca-poznan.eu

Kupujesz używany samochód? Bądź ostrożny!

Kupując używany samochód musisz sprawdzić nie tylko jego stan techniczny, ale także stan prawny. W przeciwnym razie możesz zostać niemile zaskoczony informacją, że pojazd jest kradziony bądź obciążony zastawem. Możesz zostać bez pojazdu i bez pieniędzy.

Oczywiście nie ma możliwości zabezpieczenia się na 100%, ale stosując się do niżej podanych wskazówek, masz większą szansę uniknąć nieprzyjemnych niespodzianek.

Zanim kupisz używany samochód:
1. Sprawdź dokumenty (dowód rejestracyjny, polisę OC, badanie techniczne, kartę pojazdu – o ile w dowodzie nie figuruje adnotacja, że jej nie wydano), jeżeli kupujesz pojazd sprowadzony zza granicy pamiętaj, że sprzedawca musi mieć komplet dokumentów niezbędnych do rejestracji, w tym umowę kupna-sprzedaży lub fakturę VAT).
2. Sprawdź rejestr zastawów (listę sądów prowadzących rejestr znajdziemy na stronach internetowych Ministerstwa Sprawiedliwości http://bip.ms.gov.pl/pl/rejestry-i-ewidencje/rejestr-zastawow/wykaz-sadow-prowadzacych-rejestr-zastawow, zgodnie z ustawą o zastawie rejestrowym i rejestrze zastawów, w razie ustanowienia zastawu na samochodzie, informacja o tym powinna znaleźć się w dowodzie rejestracyjnym pojazdu, ale adnotacji dokonuje się na wniosek właściciela lepiej więc sprawdzić  rejestr.
3. Udaj się do najbliższej jednostki policji z prośbą o sprawdzenie czy auto nie widnieje w ewidencji pojazdów skradzionych (pamiętaj jednak, że w kartotece nie znajdą się np. auta skradzione niedawno, jeżeli właściciel nie zdążył jeszcze zgłosić ich zaginięcia). Można także skorzystać ze strony http://www.cepik.gov.pl
4. Dokładnie obejrzyj samochód, zobacz czy auto nie ma uszkodzonej stacyjki i zamków w drzwiach oraz czy ma oryginalne kluczyki.

W sytuacji, gdy kupiony pojazd okazał się skradziony, możesz stać się jego właścicielem, ale pod pewnymi warunkami ( art. 169 par. 2 k.c.):
1) kupiłeś pojazd w dobrej wierze (byłeś w błędnym, ale usprawiedliwionym przekonaniu, że pojazd kupiłeś od osoby uprawnionej, dołożyłeś wszelkich starań, aby upewnić się, że  zbywca auta był właścicielem)
2) upłynie okres 3 lat od momentu kradzieży pojazdu
3) w chwili kiedy nabycie własności stanie się możliwe  nadal będziesz w dobrej wierze

Kiedy okazuje się, że kupione przez ciebie auto zostało skradzione masz prawo:
– odstąpić od umowy i żądać zwrotu ceny
– żądać odszkodowania

www.radca-poznan.eu